De toendrazwaan (Cygnus columbianus) is een prachtige vogel die voorkomt op het noordelijk halfrond. Deze vogels broeden meestal in de Arctische toendragebieden van Noord-Amerika en Eurazië en staan bekend om hun trekgedrag dat hen naar verschillende delen van de wereld brengt. De toendrazwaan is een van de grootste zwanensoorten en staat bekend om zijn opvallende witte verenkleed en lange nek.
Toendrazwanen zijn indrukwekkende vogels die wel twee meter lang kunnen worden en een spanwijdte hebben van tweeënhalve meter. In tegenstelling tot andere zwanensoorten hebben toendrazwanen een opvallende gele vlek aan de basis van hun zwarte snavel. Deze vogels zijn ook bekend om hun luidruchtige roep die vaak te horen is als ze in grote groepen trekken. Toendrazwanen zijn monogame vogels die een leven lang paren en in het wild wel 20 jaar oud kunnen worden.
Tijdens het broedseizoen geven de mannelijke toendrazwanen ingewikkelde baltsvoorstellingen waarbij ze in het water spetteren en hun stem laten horen. Het vrouwtje legt meestal vier tot zes lichtgroene eieren in een nest van vegetatie op een klein eiland of in een moeras. Beide ouders broeden om de beurt de eieren uit en voeden de jongen op.
Toendrazwanen migreren twee keer per jaar van hun broedgebied naar hun overwinteringsgebied. In Noord-Amerika reizen deze zwanen van de Arctische toendra naar de zuidelijke gebieden van de Verenigde Staten en Mexico. Tijdens de trek vormen ze grote zwermen en kun je ze vaak zien rusten in open wetlands, meren en velden.
Het dieet van de toendrazwaan bestaat voornamelijk uit vegetatie, waaronder stengels, bladeren en wortels van waterplanten. Deze vogels voeden zich ook met granen en zaden uit landbouwvelden. In de winter voeden Toendrazwanen zich meestal in velden, weilanden en wetlands, waar ze zich voeden met graanafval en landbouwgewassen.
De populaties toendrazwanen werden ooit bedreigd door de jacht en het verlies van habitats, maar succesvolle beschermingsmaatregelen hebben geholpen om hun populaties te stabiliseren. Deze vogels worden in sommige gebieden nog steeds beschouwd als een zorgwekkende soort vanwege verschillende bedreigingen zoals habitatverlies, watervervuiling en klimaatverandering. Er worden echter inspanningen gedaan om de habitat van deze prachtige vogels te beschermen, zodat toekomstige generaties hun schoonheid kunnen waarderen.