De gepluimde fluitende eend, wetenschappelijk aangeduid als Dendrocygna eytoni, is een prachtig watervogellid van de Anatidae familie dat inheems is in de wetlands van het Australische continent. De vogel wordt gekenmerkt door zijn prachtige gepluimde uiterlijk, slanke en langgerekte nek, robuuste en stevige poten en een kenmerkende luide fluitende roep die ze maken. Ze staan bekend om hun sierlijke vlucht, vooral tijdens de trek, en hun vermogen om zich zowel op het land als in het water naadloos te bewegen.
Deze eenden zijn meestal te vinden in paren of groepen tot 30 vogels in de buurt van waterlichamen zoals wetlands, lagunes en zoetwatermeren. Ze staan erom bekend dat ze zich voeden met een reeks zachte waterplanten, zaden en insecten, zowel op het land als door te duiken in ondiep water. Met hun slanke vleugels kunnen ze gemakkelijk vliegen, waardoor ze tijdens de trek lange afstanden kunnen afleggen.
De gevederde fluitende eend is seksueel dimorf, waarbij de mannetjes iets groter zijn dan de vrouwtjes. Het mannetje heeft opvallende donkergrijze of zwarte veren die bijna het hele bovenlichaam bedekken, in contrast met de witte onderkant. De kenmerkende pluimveren van de mannetjes zijn voornamelijk wit en over het algemeen langer en uitgebreider dan die van de vrouwtjes. Vrouwtjes zijn meer gedempt van kleur, met een meer bruinzwarte kop en nek en zwarte vleugels en rug, terwijl jonge vogels grijsbruine veren hebben.
In Australië nestelt de Pluimfluitereend in boomholtes of in de grond bij het water. Het eerste broedseizoen vindt meestal plaats tussen juni en september. Het vrouwtje legt 7 tot 16 eieren en broedt ze om de beurt uit met de mannelijke partner gedurende ongeveer 28 tot 30 dagen. De eendjes worden door beide ouders verzorgd en kunnen binnen een paar dagen na het uitkomen al zwemmen en voedsel vangen.
Net als veel andere watervogelsoorten hebben ook deze soorten te kampen met habitatverlies en de vernietiging van hun vochtige leefgebieden door menselijke activiteiten, zoals landontwikkeling en houtkap. Als gevolg hiervan zijn ze momenteel geclassificeerd als een soort van minste zorg op de Rode Lijst van de International Union for Conservation of Nature (IUCN). Desondanks zijn er nog steeds beschermingsinspanningen nodig om de soort te beschermen en hun broed- en foerageerhabitats te beschermen.