De Stejneger's Scoter is een zee-eend die algemeen voorkomt in de kustwateren van het noordwesten van Noord-Amerika, van Alaska tot Washington. Deze vogel is vernoemd naar de Noors-Amerikaanse zoöloog Leonhard Stejneger, die uitgebreid onderzoek deed naar verschillende zeezoogdieren, waaronder zee-eenden.
De Stejneger's Scoter is een middelgrote eend met een opvallend zwart verenkleed en een opvallende witte vlek op zijn voorhoofd. De mannelijke en vrouwelijke zee-eenden lijken op elkaar, maar de mannetjes zijn iets groter. Deze zee-eenden hebben een stevig lichaam en een korte nek, waardoor ze efficiënt kunnen duiken op zoek naar hun prooi. Ze kunnen wel 70 meter diep onder water duiken om vissen, week- en schaaldieren te vangen.
Tijdens het broedseizoen migreren de Stejnegers naar de toendragebieden van Alaska en het noordoosten van Siberië. Ze vormen monogame paren en bouwen hun nesten op de grond, vaak aan de waterkant. De vrouwtjes leggen meestal 5-10 eieren die na 26-30 dagen broeden uitkomen. De eendjes kunnen enkele uren na het uitkomen al zwemmen en duiken en blijven bij hun ouders tot ze zelfstandig zijn.
De Stejnegers Scoter staat bekend als een stille vogel, die alleen lage tonen fluit en knort. Ze zijn ook niet erg sociaal en worden vaak in kleine groepen of paren gezien. Een interessant feit over deze eenden is dat ze een relatief snellere stofwisseling hebben dan andere zee-eenden, waardoor ze meer voedsel moeten eten om hun energieniveau op peil te houden.
Ondanks dat het een relatief algemene vogel is, is de Stejneger's Scoter kwetsbaar voor verschillende bedreigingen, waaronder olielekkages, verlies van habitat en per ongeluk gevangen worden in visnetten. Daarom zijn er verschillende beschermingsinspanningen ondernomen om deze soort en zijn habitat te beschermen. De zwarte zee-eend is een fascinerende vogel die een belangrijke rol speelt in het behoud van het ecosysteem van de kustwateren en is een essentiële soort om te beschermen.